Franc Polman

Franc Polman | Foto: Alex Schröder

Ik ben Franc Polman, en ik speel sinds 2000 viool in het Orkest van de Achttiende Eeuw. Met verschillende orkesten en ensembles, waaronder Musica Antiqua Köln, Les Musiciens du Louvre en The Raglan Baroque players heb ik veel ervaring opgedaan. Kamermuziek heeft mijn grote voorliefde, en met het Nepomuk Fortepiano Quintet heb ik unieke opnames gemaakt van negen romantische pianokwintetten in de speciale bezetting voor piano, viool, altviool, violoncello en contrabas. Daarnaast ben ik tweede violist van het Narratio Quartet, waarmee we alle 17 strijkkwartetten van Ludwig van Beethoven op cd vastleggen, en regelmatig op tournee gaan. Ook heb ik een actieve lespraktijk en geef ik diverse cursussen kamermuziek en samenspel, zoals de jaarlijkse Zomercursus ‘Woudschoten’ en de Zomeracademie te Zutphen.

Vanaf mijn vierde kon ik al noten lezen en blokfluit spelen, maar ik ben relatief laat, op mijn 9e, begonnen met vioolspelen. Al snel speelde ik in ensembles samen met anderen en mijn moeder stimuleerde mij om naar concerten te gaan. Daar maakte ik kennis met symfonieën, dirigenten en solisten. Ik realiseer me dat ik veel geluk heb gehad om zo op te groeien. Ik wist zeker: muziek is van mij en dat wil ik met hart en ziel doen. Dat gevoel is nooit weggegaan.

Frans Brüggen was in de jaren ’60 al een beroemd fenomeen. De eerste keer dat ik hem hoorde spelen, was toen hij de leiding had over het Overijssels Philharmonisch Orkest in Enschede. Later, toen ik in Amsterdam studeerde, hoorde ik Frans en O18c in concerten met Mozart en Rameau. Verpletterend. Maar de grootste indruk maakte een Beethovenserie in het Concertgebouw. Dat die symfonieën zo konden ademen, zo konden bewegen en zoveel kleuren hadden, dat wist ik niet. Een openbaring was het. Het was een droom om bij het orkest te komen en onder Frans muziek te maken. Met zijn grote handen liet hij ons vrij spelen. O18c is een diverse verzameling rebellen. Door de persoonlijke relatie met de muziek maar ook met elkaar, klinken wij niet als een doorsnee symfonieorkest. Zoekend naar expressie en niet wars van experimenten blijven we die weg volgen. We zijn een familie met alle voor- en nadelen die dat biedt. Het Orkest is voor mij ademen, een manier van leven.

Hollandse strijkinstrumenten van Hendrik Jacobs, Pieter Rombouts, Jean-Baptiste Levebvre en Johannes Cuypers hebben mijn grote interesse. De Nederlandse schilders uit de gouden eeuw hebben een ongelofelijke reputatie. Ik was ervan overtuigd dat Nederlandse strijkinstrumenten uit die tijd eenzelfde kwaliteit zouden moeten hebben, en verbaasde me erover dat deze instrumenten niet zo belangrijk werden gevonden. Mijn eerste Jacobs viool kocht ik in Londen, en ik was meteen verkocht. Ook vond ik een originele Tourte stok, en sindsdien ben ik een echte verzamelaar. De originele instrumenten hebben veel te vertellen over de manier waarop muziek uitgevoerd kan worden, en zijn een bron van inspiratie.

Ik woont in het centrum van Amsterdam, maar ben ook vaak in het oosten van het land te vinden. Daar liggen mijn roots en geniet ik met familie en vrienden van de natuur en de goede tradities van het Twentse land.

Franc Polman | Foto: Alex Schröder