Een modeluitvoering van Mozarts immer populaire dodenmis
-TROUW 

Het Orkest van de Achttiende Eeuw slaat na het daverende succes van twee jaar geleden opnieuw de handen ineen met Cappella Amsterdam voor een van de mooiste werken in het klassieke repertoire. Mozarts Requiem. Een statig werk over dood en rouw, maar o zo schitterend en emotioneel. Al veertig jaar lang staat dit iconische werk op de lessenaar van het orkest, en nog steeds verveelt het niet. Elke noot en elke maat blijven altijd voor verrassingen zorgen. Een waar meesterwerk.  

Het orkest speelt in de eerste helft een ander Mozartmeesterwerk: Symfonie nummer 40. Net als bij Beethovens vijfde kent de hele wereld de eerste paar maten, maar verbergt ook dit wereldberoemde stuk vele schitterende passages die nooit boven tafel komen, omdat het altijd bij de eerste noten blijft. Het Orkest stoft het af, en laat Mozart klinken alsof het de eerste keer is dat je hoort.  

Het Orkest van de achttiende eeuw slaat de handen opnieuw ineen met Blokfluittist en zangeres Lucie Horsch. Een bijzonder programma over blokfluit en stem met werken van J.S. Bach, Antonio Vivaldi en een gloednieuw werk van Reza Namavar. Oude muziek op een nieuwe manier; nieuwe muziek geïnspireerd op oude meesters.

Bach schreef geen solowerken voor blokfluit, en toch opent en sluit de avond met een concerto van de Duitse grootmeester. De opening werd gearrangeerd door stichter van het Orkest van de achttiende eeuw Frans Brüggen; het sluitstuk arrangeerde Lucie Horsch zelf voor haar instrument. Zo klonk Bach als hij wel voor blokfluit had gecomponeerd!

De Latijnse naam voor blokfluit ‘ricordare la voce’, betekent letterlijk ‘het herinneren van de stem’. Lucie neemt de proef op de som. Ze arrangeert Bachs concert in a-klein voor blokfluit en brengt de aria ‘Stirb in mir, Welt’ terug naar de vocale roots.

Speciaal voor dit programma schrijft componist Reza Namavar een nieuwe werk geïnspireerd op Vivaldi’s dubbelconcert in a-klein. Het dubbel vioolconcert wordt een viool blokfluitconcert.

Haydn en Mozart waren beiden kenners (in muziek en leven) van menselijke passies: verheven, liefdevol, gewelddadig, onzeker, spiritueel en seculier. ‘Passione’ is een reis door de uitersten van het menselijk gevoel. De ouverture van Haydns eerste oratorium, Il ritorno di Tobia, is een briljante studie in contrasten, van somber voorgevoel tot duizelingwekkende virtuositeit. Het eindigt met een harmonische ambivalentie waar menig wenkbrauw van opgetrokken zal worden, zeker in die tijd. 

Mozarts tedere uitingen in zijn vroege concertaria “Alcandro, lo confesso” waren zijn eerste knipogen naar de sopraan Aloysia Weber, op wie hij al snel verliefd werd. Haydns Passione-symfonie is een seculier werk met een theatrale herkomst, dat later zijn naam kreeg vanwege een uitvoering in Passietijd kort nadat het verbod op wereldlijke muziek was opgeheven. Het contrasteert het serieuze en het buffo in de fijnste Haydn-stijl. Twee meesterwerken van Mozart vervolledigen het programma: zijn verbluffende “Ch’io mi scordi di te” voor sopraan en piano obbligato, dat een onwrikbare, liefdevolle loyaliteit uitdrukt in het aangezicht van grote tegenspoed, en zijn laatste Weense pianoconcert in C majeur: een stuk dat licht en schaduw, verdriet en vreugde perfect in evenwicht houdt, en eindigt in een diepe, glorieuze bevestiging.