Haydn en Mozart waren beiden kenners (in muziek en leven) van menselijke passies: verheven, liefdevol, gewelddadig, onzeker, spiritueel en seculier. ‘Passione’ is een reis door de uitersten van het menselijk gevoel. De ouverture van Haydns eerste oratorium, Il ritorno di Tobia, is een briljante studie in contrasten, van somber voorgevoel tot duizelingwekkende virtuositeit. Het eindigt met een harmonische ambivalentie waar menig wenkbrauw van opgetrokken zal worden, zeker in die tijd. 

Mozarts tedere uitingen in zijn vroege concertaria “Alcandro, lo confesso” waren zijn eerste knipogen naar de sopraan Aloysia Weber, op wie hij al snel verliefd werd. Haydns Passione-symfonie is een seculier werk met een theatrale herkomst, dat later zijn naam kreeg vanwege een uitvoering in Passietijd kort nadat het verbod op wereldlijke muziek was opgeheven. Het contrasteert het serieuze en het buffo in de fijnste Haydn-stijl. Twee meesterwerken van Mozart vervolledigen het programma: zijn verbluffende “Ch’io mi scordi di te” voor sopraan en piano obbligato, dat een onwrikbare, liefdevolle loyaliteit uitdrukt in het aangezicht van grote tegenspoed, en zijn laatste Weense pianoconcert in C majeur: een stuk dat licht en schaduw, verdriet en vreugde perfect in evenwicht houdt, en eindigt in een diepe, glorieuze bevestiging.