Met concertmeester Alexander Janiczek als leidraad tijdens de eerste twee programma’s werd duidelijk dat de ontwikkelingen doorzetten. De expressieve kracht die Janiczek uitstraalde in zijn vioolspel gaf een enorme impuls aan het samenspel. De felheid waarmee de strijkstokken op de snaren werden gelegd en het scherp geprofileerde ritme gaven de Derde Symfonie, tijdens het tweede concert in de cyclus, het heroïsche en vooral het revolutionaire gevoel dat Beethoven in zijn noten legde. Ik kan me niet herinneren dat het orkest bij eerdere uitvoeringen zo diep doordrong in Beethovens emotionaliteit. Het beroemde tweede deel, de treurmars, klonk verrassend lyrisch en niet dramatisch afgemeten zoals vaak te horen is.

‘Ik kan me niet herinneren dat het orkest bij eerdere uitvoeringen zo diep doordrong in Beethovens emotionaliteit.’

De Eroica werd voorafgegaan door een even beroemd stuk, het pianoconcert nummer 5. Hoewel Jonathan Darlington in het programmaboekje als dirigent werd aangekondigd, werd ook dit concertgedeelte zonder dirigent gespeeld. Concertmeester Janiczek en pianist Alexander Melnikov stuwden de uitvoering gepassioneerd voort, met brede armzwaaien. Hoewel het orkest met 28 strijkers niet bijzonder groot was, bleek de balans in het voordeel van de pianosolist uit te vallen. Melnikov speelde op een nieuw gebouwde kopie van een Conrad Graf vleugel uit 1826, die niet opgewassen bleek tegen de krachtige klank van het orkest. Bovendien is zo’n historische vleugel qua klank te klein voor een zaal als het Concertgebouw. In het tweede deel bijvoorbeeld verdween het virtuoze tegenspel van de vleugel tegen de leidende melodie in het orkest.